Svetlana Ulanovskaya recenzuje After Before

Ukazała się recenzja After Before napisana przez Svetlanę Ulanovskayę po konkursie na festiwalu IFMC, gdzie spektakl zdobył 1-szą nagrodę.

Laureatem I nagrody został zespół wydziału choreografii Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Kultury i Sztuki. After Before stworzony we współautorstwie ze znanym choreografem polskim Maciejem Kuźmińskim jest jednym z nielicznych spektakli konkursowych, który całkowicie odpowiada estetyce contemporary dance. W centrum uwagi reżysera jest problem uchodźców, uzewnętrzniony za pomocą plastyki rysunku, interakcji ruchu i przestrzeni. Stylistycznie abstrakcyjny, minimalistyczny w środkach ekspresji spektakl był pozbawiony tańca w szerokim rozumieniu – na pierwszy plan wychodziła tu praktyka obecności, praca z ruchem wewnętrznym i jego cielesnym przeżyciem. Na scenie działało, żyło, pulsowało w poszukiwaniu wyjścia tak zwane „kolektywne ciało”, w którym indywidualne, plastyczne głosy wykonawców tworzyły jedną, wspólną emocję. Logika geometrii obrazów, liczne pauzy, powtarzalność kombinacji leksykalnych, ruch w zamkniętej, ciasnej przestrzeni – to wszystko stwarzało uczucie niepewności, zawieszenia między „przed” a „po”.

[Opublikowane w magazynie Mastactwa (Sztuka) – 2016 – nr. 12 – str. 8 – 13]

Лаўрэатам І прэміі стаў Ансамбль кафедры харэаграфіі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў. After Before, створаны ў суаўтарстве з вядомым польскім харэографам Мацеем Кузьмінскім, – адзін з нямногіх конкурсных твораў, што цалкам адпавядаў эстэтыцы contemporary dance. У цэнтры ўвагі пастаноўшчыка – праблема бежанцаў, якая ўвасаблялася выключна з дапамогай пластыкі, ўзаемадзеяння руху і прасторы. Абстрактны па стылістыцы, мінімалістычны па сродках выразнасці спектакль быў пазбаўлены танца ў агульнапрынятым разуменні – на першы план тут выходзіла практыка прысутнасці, праца з унутраным рухам і яго цялесным пражываннем. На сцэне дзейнічала, жыло, пульсавала ў пошуках выйсця так званае “калектыўнае цела”, у якім індывідуальныя пластычныя галасы выканаўцаў зліваліся ва ўнісон, агульную эмоцыю. Геаметрычная логіка танцавальнага малюнка, шматлікія паўзы, рэпетытыўнасць лексічных камбінацый, рух у замкнёнай, цеснай прасторы – усё гэта стварала выразнае адчуванне нявызначанасці, завісання паміж “да” і “пасля”.

[Святлана Уланоўская. Паміж мэйнстрымам і аўтарскім пошукам. – Мастацтва. – 2016. – № 12. – С. 8–13.]